Chicago vrijdag 17 juli t/m dinsdag 21 juli 2009

Maandag 27 juli 2009
Vanuit een gezellig Ottawa gaan we eindelijk weer verder met de mailtjes.

Vrijdag 17 juli 2009 van Las Vegas naar Chicago
Deze ochtend loopt de wekker af om 6.15 uur. Wel vroeg, maar dat maakt niet uit.
Na ingepakt, gewassen en gekleed te zijn staan we om 8 uur beneden bij de lobby om uit te checken.
Het blijft onvoorstelbaar al die vroeg gokkende mensen met het wijntje of biertje nog in de handen.
Niet voor te stellen hé, maar helaas waar.
Met de taxi g we naar het vliegveld en ons ontbijtje doen we wel daar.
We hebben vlucht 397 en moeten naar Gate D54.
Om 11 uur moeten we boarden en rond 11.35 uur zal ons vliegtuig vertrekken.
Tenminste dat was wel de bedoeling, want er komt een monteur nog even een binnenraampje plaatsen.
Dan krijgen we de piloot door de intercom te horen: Lady’s and gentlemen excuse for waiting, i appreciate your patience but there’s only a bit of paperwork to do and then we can leave.
(Dames en heren excuses voor het wachten, ik waardeer uw geduld, maar er is alleen nog een beetje papierwerk dat gedaan moet worden en dan kunnen we vertrekken)
Of zoiets. Duhhhhh dat horen we zo’n beetje altijd dat er papierwerk is.
Uiteindelijk vertrekken we dan toch.
Het is 3 uur en 1 kwartier ongeveer vliegen. Het is een rustige vlucht en we krijgen drinken. Snacks moet je kopen.
Martin en ik zitten aan de raamkant en het is mooi als je boven de Canyons vliegt met af en toe een lichte turbulentie, zodat je camera even de andere kant opgaat.
Mensen naast ons hebben een tas waar van alles uitkomt. Salades, broodjes, drinken. Volgens ons komt er geen eind aan.
Als het 14.52 uur is hebben we nog 25 minuten te gaan en dan zijn we in Windy City, zoals Chicago genoemd wordt.
Dan landen we eindelijk op vliegveld O’hare. Yeahhhhhhh.
In Chicago is het 7 uur tijdsverschil met het thuisfront. Dat scheelt weer 2 uur jetlag.
Als we om 15.30 uur (Las Vegas tijd) landen is het heerlijk weer. Het is 20 graden.
Chicago is het 17.30 uur en gaan we over op deze tijd.
Snel onze koffers ophalen bij de bagageband en dan taxi naar The Palmerhouse Hilton Hotel.
Het is spitsuur en heel erg druk op de weg, maar onze chauffeur kan redelijk doorrijden.
Onderweg zien we aan de kant van de andere weg een ongeluk en het lijkt er niet zo goed uit te zien, omdat er twee ambulances staan.
Dan zien we eindelijk de hoge gebouwen zoals Sears Towers al dichterbij komen.
Onze chauffeur zit maar te bellen en zegt alleen één keer tegen Martin dat het een busy traffic is.
Rond 19.00 uur arriveren we eindelijk bij ons hotel alwaar we aan een nieuw avontuur beginnen.

Onze kamer is niet zo groot, maar wel netjes en we zitten op de 19de etage in kamer 19-258.
Onze spullen hebben we gewoon neergezet en na ons opgeknapt te hebben zijn we bij Brenningan op Michigan Avenue gaan eten. Erg lekker en wat we hadden viel nog mee qua grootte.
Het is leuk om weer in Chicago te zijn, maar ook hier zie je al veranderingen in de zin van nieuwe gebouwen erbij.


Zaterdag 18 juli 2009
Vannacht zijn Mart en ik een paar keer wakker geweest. Tsja het is weer even wennen als je ’s nachts de metro hoort rijden en hij zit hier ook nog eens pal om de hoek en niet ondergronds maar bovengronds.
Toch hebben wij even lekker tot half 11 kunnen uitslapen en dat was echt wel nodig.
Ons ontbijt cq lunch hebben we genomen bij de Corner Bakery om de hoek van ons hotel.
Je kunt er van alles krijgen en echt zalig. Van sandwiches tot salades, van soepjes tot vers fruit.
En het fijne is dat je ook 1 sandwich kunt kiezen. Ja jullie horen het goed, gewoon 1 boterham belegd met wat je wil. Bijvoorbeeld: plakjes kalkoen-avocado-sla-tomaat-komkommer-kaas-bacon.
Jammie probeer dat thuis maar eens uit. Vergeet dan niet de sandwich iets te roosteren.
De koffie is er ook zo lekker, niet te sterk, precies goed.
Dan heb je ook nog de yoghurtjes met vruchten. Een heuse aanrader.
Na ons hapje zijn we door de straten gaan lopen, genietend van al die hoge gebouwen in allerlei verschillende stijlen. De architectuur is hier prachtig.
Toen we twee jaar geleden hier waren dachten wij (waar wij nu ook weer zitten) dat dit het centrum van Chicago was. Nou dus mooi niet, dit is Down Town en wij komen tot de ontdekking dat als je Michigan Avenue afloopt je in het centrum komt.
Dat is me toch even een ontdekking hoor en alleen omdat we een Apple store moesten hebben.
Wat je ook veel ziet hier in Chicago is entertainment op de straten.
Je ziet oude jazz trompetisten en op de saxofoon, groep jongens en meisjes die aan het dansen zijn, maar wat helemaal opvalt dat er ontzettend veel homeless people zijn, zowel jong als oud.
In Las Vegas zag je ze alleen in het oude deel, maar hier overal.
Dat maakt het echt héél moeilijk en voel je je best schuldig als je ze voorbij moet lopen.
Overal ter wereld zie je dat.
Mijzelf kennende weet ik dat het moeilijk is om je gevoel even opzij te moeten zetten, maar dat merk ik dan van zelf wel.
Als we weer terug zijn gaan we in het Milleniumpark een hapje eten en een drankje nemen.
Even lekker relaxen en nakwebbelen over deze dag en dan zien we weer verder.


Zondag 19 juli 2009
Vandaag was de eerste dag van de Giordano Jazzdance workshops.
Eerst was van 8.30-9.45 uur de registratie en kreeg je een bandje om je arm dat je mee mag doen en kreeg je het danschema voor drie dagen.
Daarna was er een welkomst wordt van Nan Giordano en konden we om 10.00 uur met de lessen beginnen.
Van 10.00 tot 11.30 uur kregen we warm-up en techniek les van Nan Giordano.
Van 11.30 tot 13.00 uur combinaties van Sam Watson
Van 13.00 tot 14.00 uur was er lunch pauze.
Van 14.00 tot 15.30 uur across the Floor van Michael Williams
Van 15.30 tot 17.00 uur combinaties van Richard Harvey

De lessen waren weer geweldig, snel en zwaar, maar heerlijk om te doen en soms moest ik het even rustig aan doen vanwege de operatie die ik dit jaar heb gehad.

Jullie moeten de foto’s en de filmpjes maar even bekijken, zodat je kunt zien waarom ik zo verknocht ben aan deze company. Het gaat echt om de Jazzdans en dat is zalig.

In de tijd dat ik aan de workshop bezig was heeft Martin zich prima vermaakt.
Hij is in het Milleniumpark naar de Chinese Parade gaan kijken en is op een terrasje gaan zitten om te relaxen met een goed boek.
Later heb ik me bij hem gevoegd, hebben een apetizer en een drankje op het buiten terras aan de bar genomen en zijn we even de nieuwe kunst gaan bekijken in het park. Toen nog wat rond gelopen en aan de overkant van het park bij Hot Wok Cool Sushi gaan eten.
Heerlijk al die sushi’s en sashimi’s.
Na het eten zijn we naar ons hotel gelopen en in Monroestreet (vlakbij ons hotel) zat een jonge man (thuisloos). Hij keek ons met zo’n blik aan dat ik een brok in mijn keel kreeg. Die grote blauwe-groene ogen waar al dat verdriet en leed in lag dat was verschrikkelijk om te zien.
Ik deed 10 dollar in zijn potje en gaf hem een glimlach en hij bleef me bedanken.
Ach ach wat is dat toch vreselijk als je geen huis meer hebt en zo moet leven.
Het liefst zou je nog meer willen doen, maar soms is het leven keihard en moet je verder.

Moet ik opeens aan een spreuk denken op het shirt van een meisje van de workshop.
Dance grows like a flower
It roots are embedded in your hearts.
Nou zo’n beetje zit die jongen ook in ons hart.
In ons hotel zijn we nog heel even in de bar-lounge gaan zitten.


Maandag 20 juli 2009
Tweede dag van de dans workshop.
Vandaag hadden we van 9.30 tot 11.00 uur warm-up en across the Floor van Nan Giordano
Van 11.00-12.30 uur center barre van Susan Quin
Van 12.30 tot 14.00 uur lunch en discussie . Alle docenten stellen zich dan aan je voor en vertellen een stuk over hun leven.
Van 14.00 tot 15.30 uur floorwork van Richard Harvey
Van 15.30 tot 17.00 uur style-combinations Michael Williams

Martin vermaakte zich ondertussen weer prima met wandelen, dingen bekijken en relaxen.
Ik voegde me natuurlijk na de workshops weer bij hem in het Milleniumpark voor een apetizer en een drankje en voor het eten besloten we nog een keer naar Hot Wok Cool Sushi te gaan.
Nu kozen we voor iets heel anders. Meer een combinatie van kip, gestoomde aardappelpartjes, sushi, saté en noodles.
Ook weer erg lekker.
Daarna terug naar het hotel en in de bar-lounge nog even bij gekwebbeld.


Dinsdag 21 juli 2009
Vandaag was de derde en laatste dag van de 15 uur durende workshop.
We begonnen om 9 uur met floorwork van Sam Watson en deze duurde tot 10.30 uur.
Van 10.30 tot 12.00 uur center barre van Susan Quinn.

Na afloop nog even een praatje gemaakt met Sam en Susan en van Sam moet ik de groeten doen aan Henny Kamerman. Hij vond het leuk te horen dat ik haar ken. Susan kent Henny ook en vertelde dat ze haar lessen heerlijk vindt.

Martin en ik zijn na de workshops bij Corner Bakery eerst wat gaan eten. Na het eten ging Mart vast naar buiten en ik nog even een piepie doen.
Buiten gekomen zag ik dat Martin z’n schoenen werden gepoetst en toen de man mij zag vond hij dat mijn sportschoenen ook wel even gepoetst mochten worden.
Hij kon zijn klep niet houden en we kregen er geen speld tussen.
Whaaahh dat was lachen gieren brullen, hij beveelde mij (op een leuke manier) mijn voet op zijn knie te zetten en hij begon met wat sop en witte spray mijn schoenen te behandelen, want nee ze waren vies.
Ik dacht daar gaan mijn nieuwe schoenen, het toeval wil dat ze niet vies waren, maar dat de vlekjes erop horen.
Daar liepen we dan met gepoetste schoenen, de mijne wit en die van Martin nog nat van de sop en 25 dollar minder op zak.
Best wel duur voor een duo poetsbeurt.
We besloten naar het Museum of Art te lopen.
Gelukkig droogden onze schoenen normaal op en konden we opgelucht ademhalen en moesten ergens toch wel lachen dat ook wij ons weleens laten meeslepen.
Die van Martin hadden weer de normale kleur en die van mij de vlekjes die er op horen.
Onderweg weer veel homeless people en af en toe één die uit een prullebak at.
Het entertainment blijft ook gezellig hier.
Als we bij het Museum of Art zijn zien we dat ook hier veranderingen zijn.
Ze zijn bezig met de bouw van een kinderziekenhuis en het kunstwerk van de auto met caravan die we 2 jaar geleden hebben gezien voor het museum is ook weg.
In het museum zelf hingen en stonden weer nieuwe kunstwerken.
Geen Andy Warholl meer.
Na wat rond gelopen te hebben gaan we weer weg en lopen op ons gemak weer terug.
Bij een stoplicht zien we een oude man staan met een megafoon en een bord voor en achter over zijn schouder waar tekst op staat. Door de megafoon riep hij dat de verkiezingen waren beïnvloed door de Russische maffia waardoor Obama geen recht zou hebben op het presidentschap.
Nadat hij gesproken had liep hij over, draaide zich om en deed hetzelfde.
Het was net een robotje die opgewonden werd en steeds hetzelfde deed.
Bij een restaurant zijn we op het terras wat gaan eten en konden we nog even nagenieten van onze laatste avond hier in Chicago.
Terug in het hotel nog heel even in de lounge zitten en dan hop naar bed.


Ach nou ga ik toch maar weer stoppen hoor anders kom ik nu zeker niet meer in bed.
Zie opeens dat het al laat is en morgenochtend dinsdag 28 juli vertrekken we naar Montreal de thuishaven van Cirque du Soleil.
Wij houden jullie op de hoogte en de foto’s komen er echt aan.
Even geduld nog.

Dikke knuf van Martin en Andy. xxxx