Trip to India Deel 3

Deel 3 Trip To India
Vervolg Zaterdag 16 juli 2011 Delhi

Na de Qutab Minar en de Lotus Temple zijn we wat gaan drinken en bracht Joshi ons naar de Mogolse tombes bijv. de Safdarjungs Tomb en Humayun’s Tomb. Het graf van Safjardung, erg interessant om te zien.
Kunnen het hele verhaal wel vertellen, maar dat laten we t.z.t. nog wel uitgebreid lezen.
Bekijk de foto’s maar op het gemak.
De omgevingen zijn gewoon erg mooi en fantastisch om te zien.
Tussen alle ritjes door is Joshi ook nog op zoek gegaan naar de koeien die door de straten van Delhi zouden moeten lopen, maar in Delhi is dat bijna niet meer, omdat er te gevaarlijke situaties in het verkeer kunnen ontstaan en alles steeds met koeienpoep ligt, maar zeg nou zelf, wat is er nou erger, de koeien die over de straten lopen of dat ze hier elkaar zowat te pletter rijden.
Jongens dit went nooit. Als je de bedelende kinderen tussen al dat verkeer ziet lopen dan breekt nogmaals je hart. Een kind haalt zo’n 10 dollar per dag op en als een moeder vier kinderen heeft dan is dat 40 dollar per dag en dat is een heleboel geld.
Jezus jongens je moet er toch niet aan denken dat jouw ¾ jarig kind daar zo loopt te bedelen met het gevaar voor leven??
Je kunt de mensen helpen, maar niet op deze manier, dat gaat echt niet lukken, die kinderen weten al niet beter meer.
Oja tussen de bedrijven door nog naar een winkel geweest waar ze zijden pashmina’s en kleden verkopen. Mooi om te zien en ook leuk te horen hoe dat allemaal in zijn werk gaat.
Leuke is dat je bijna overal hetzelfde praatje hoort e/o krijgt.
Namaste (Hallo), How are you sir, m’am (hoe gaat het meneer/mevrouw),
First time in India?(voor het eerst in India?),
Likei t? (vindt je het leuk), Nou zo kun je het hele rijtje opnoemen en ben je ondertussen alweer een kwartier verder en dan voel je a; wat ze gaan vragen, natuurlijk vinden jullie het leuk om even te kijken en te horen hoe het gemaakt wordt, alleen kijken en verder niets.
Nou vergeet het maar hoor, uiteindelijk leiden ze je naar het verkoop einde toe.
Maar goed toch altijd beleeft blijven en dan hangt het er nog van af hoe iemand doet en is.
Te opdringerig, op een nette en duidelijke manier afwimpelen.
Te zoetsappig, opletten geblazen en je mannetje staan.
Zo werkt het nou éénmaal en zo is het en is het maar net wat je er zelf mee wilt doen.
Nou in ieder geval bracht Joshi ons later nog naar een restaurant en hadden wij hem gevraagd met ons mee te gaan, maar dat deed hij niet, omdat hij veel te bescheiden is en omdat het nou éénmaal zo is.

Zondag 17 juli 2011 van Delhi naar Varanasi
Vanmorgenvroeg om 8.30 naar het vliegveld Igia gebracht door Joshi.
Hij wil ons ook wel komen ophalen als we a.s. woensdag weer in Delhi arriveren, maar we hebben hem gezegd dat we niet in het zelfde hotel terug komen en nog niet zeker weten of we blijven in Delhi.
Maar Joshi kennende (zo bescheiden als hij is) is het geen opgevertje. Toch vragen of we hem bellen als we hem nodig hebben en zelfs bereidt, mochten we naar Agra gaan naar de Taj Mahal, om ons er helemaal heen te brengen. We vliegen met Jet Airways.
In het vliegtuig is de verzorging goed en het eten is redelijk, maar goed je hoeft niet alles lekker te vinden en het komt uit een goed hart zeggen we dan altijd.
De vlucht duurt ongeveer 1 uur en 10 minuten.
Aangekomen in Varanasi worden bij het vliegveld opgewacht door een chauffeur van het Hotel Sureya. Op het bordje stond Mr.Martin, nou duidelijker en mooier kun je het niet krijgen.
Onderweg naar het hotel kijken we ons ogen uit en ja hoor ons straatbeeld wordt bevestigd. Koeien, los lopend over de straten, tussen alle chaos van mensen en verkeer door.
Fantastisch, dit is India zoals je je niet kunt voorstellen dat dit echt bestaat.
Chaos, wanorde, tegen het verkeer in rijdend, nog net geen bus, fiets, mens e/o dier rakend en als dat gebeurd wordt men (op een boze blik na) niet eens kwaad op elkaar.
Blote kindervoetjes waar nog net geen auto of anderzijds overheen rijdt. Het kan niet waar zijn en toch is het waar. We zien het met eigen ogen en bedenkend wat we nog allemaal zullen gaan zien.
Je valt van de ene verbazing in de andere als je al vanuit de auto ziet wat er allemaal gebeurd op de straten.
Naar het toilet gaan geen probleem, doe je gewoon je broek naar beneden en hopla, laat maar gaan.
Het zijn het meest de mannen en de kinderen die er weinig moeite mee hebben.
Je zou kunnen zeggen dat het lijkt alsof de tijd hier heeft stil gestaan wat de huizenbouw aangaat.
Zo’n paar honderd jaar voor Christus moet dit ongeveer al gebouwd zijn, gezien de vele oude voordeuren e/o gebouwen.
Af en toe schrik je je helemaal rot als er weer een bus loodrecht op je af komt rijden als we op de verkeerde weghelft zitten, maar hier blijft iedereen gewoon met een stoïcijns gezicht vooruit kijken.
Het enige wat je dan ziet gebeuren is dat de mensen elkaar blijven aankijken en denken wij al van, wie gaat er eerst, zij of wij en de meeste keren zijn wij dat, omdat het net lijkt of de taxi chauffeurs het idee hebben dat zij voorrang hebben.
Whaaaahhhhh voorrang, hou op schei uit, nee dat kennen ze hier niet.
Zebrapaden, ze zijn er wel, maar het helpt alleen niet, omdat je continue het idee hebt dat er iemand op je voorkant zal knallen.
Ach het is even wennen, vooral als je ziet hoe ook het lopend publiek heel erg rustig blijft.
We trekken ook wel veel bekijks, omdat lijkt of iedereen wel nieuwsgierig is wie of wat er in een taxi zit. Ach weet je het zal wel wennen, maar voor ons is het vooral een hele nieuwe wereld.

Bij het Hotel Sureya aangekomen worden we vriendelijk ontvangen en onze koffers worden netjes naar onze kamer gebracht.
De kamer is netjes, marmeren vloer, ruim en heeft een balkon die op de tuin beneden uitkijkt, mocht het zo zijn dat er een prachtige grote oleanderboom bijna voor ons balkon staat.
Op zich ook wel weer lekker, omdat je dan niet de zon helemaal op het balkon hebt staan.
Tot nu toe is het hier gelukkig wat bewolkt en is het goed uit te houden hier, ondanks dat het rond de 35 graden is.
Het hele gebouw is wel verouderd, maar er wordt al druk gewerkt met het opknappen ervan.
Ach het bed is prima, je kunt baden en douchen, wat willen we nog meer.
Na ons geïnstalleerd zijn we naar buiten gegaan, alwaar we gelijk mensen op ons af kregen die ons hetzij met de tuktuk, hetzij met de taxi of riksja wel door Varanasi wilden brengen.
No we want to walk. Krijg je als antwoord To Hot For Excersice.
Een oudere man met een riksja begon ook tegen ons te praten, hij was ook erg vriendelijk en toen besloten we toch maar met hem mee te gaan en hij vroeg 150 roepie. Moet je voorstellen € 2,40 en dan is dat voor ons niks, maar voor deze mensen heel erg veel.
De man was superslank en oersterk, gezien het fietsen wat hij met ons deed.
Af en toe liep de weg wat schuin omhoog en dan leek het of we stil kwamen te staan en stapte de man af, deed 1 hand aan het stuur en de andere aan het zadel en hopla duwen maar.
Sprong er vervolgens weer op en fietste verder.
Maar ach dat verkeer, zelfs de koeien gaan niet opzij en dat hoeft ook niet, want die zijn heilig, omdat ze voor de melk zorgen.
Middenin de stad parkeerde de man netjes zijn riksja en kwam een jongen van een jaar of 22 ons ophalen en bracht ons door zijn leven heen.
Nou dat leven is wel even anders dan de onze. De straatjes zijn wat wij noemen steegjes.
Overal lag koeienpoep en zag je rode plekken op de straten of tegen muren.
Die rode plekken zijn van het pruimtabak dat ze hier bijna allemaal in hun mond stoppen, gezien de bruine aanslag op de tanden van vele mensen.
Elk straatje bevat vele nisjes die winkeltjes voorstellen of liggen er mensen in te slapen.
Eten kom je praktisch in alle straatjes tegen. Je hebt een nis, je zet er een vuurkorfje in of een electrisch kookplaatje, wat pannen, je maakt wat en kunt het ook verkopen.
Jajaja ook hier lopen de koeien erdoor heen, lopen vele mensen op blote voeten, ondanks de viezigheid die je op veel plekken ziet. Honden zijn er ook, katten zie je heel weinig.
Maar goed, we lopen, maken foto’s, worden alletwee bekeken en de jongen houdt ons goed in de gaten, omdat hij ons niet kwijt wil. Hij vertelde ook dat als dat zou gebeuren je dan ook verdwaalt en dan kan het zijn dat je tegen verkeerde mensen aanloopt. Al met al wel geweldig dat we dit meemaken, want als je met een groep bent dan kom je meestal niet op dit soort plekjes.
Over plekjes gesproken, vandaag is het ook een soort van feest, hindoe feest, vandaag is het het eren van Shiva. Vele jongens in oranje en met versierde stokken zie je over de straten lopen, eerder in de taxi hadden we het ook al gezien.
Allemaal op weg naar de Ganga (Ganges) om daar in het water te baden en te bidden, het water in potjes te doen en mee te nemen naar hun familie.
De jongen laat ons ook het winkeltje van zijn vader zien en die van hemzelf zat in het kamertje achter het “gangetje”. Wonen deden ze boven. Zijn moeder heeft ook een eigen winkeltje en ook daar lopen we langs en zeggen haar gedag en zegt de jongen hoe we heten.
Dan lopen we door een steegje waar mensen liggen te slapen op de stenen banken en gaat onze jongen bijna kassiewijlen (zeg maar even zo), want er hangt een lucht alsof er iets aan het rotten was.
Gewoon uitwerpselen van koeien, mensen, een dode hond (zoals de jongen al zei) en afval.
Het werd door twee mensen met scheppen opgerui md.
Onvoorstelbaar dat dit plaatje op vele plekken te zien is en (nogmaals) de mensen veelal op blote voeten lopen.
Voordat we verder lopen kopen we wat water en brengt de jongen ons naar het Eeuwige Vuur, waar we worden opgevangen door een oudere priester die ons verteld geen foto’s en films te maken vanwege de ziel van de overledene.
Natuurlijk hadden we dat anders ook niet gedaan, want een beetje respect is zo belangrijk.
Dat Eeuwige Vuur bestaat dus echt en worden hier de nabestaanden met de natuur vereeuwigd.
Thuis wordt er gerouwd en gehuild en hier aan de Ganges niet en is men blij dat men een goed leven heeft gehad.
Als het om een ouder gaat dan laat de oudste zoon dan ook het hoofd kaalscheren.
Het zijn de mannen die de nabestaande erheen brengen en ook de houtstapel inorde maken voor de crematie. Precies in het midden onder de houtstapel blijft een opening over, omdat vanuit daar er het vuur wordt ingestoken. Er komt geen spiritus of anderzijds brandbaar spul aan te pas, alles is puur natuur. De priester loopt er 5 keer omheen om de overledene te zegenen en de laatste eer te bewijzen.
De overledene is gehuld in allerlei gekleurde plastic kleding die af wordt gedaan wanneer de overledene gezegend is en het vuur aangestoken wordt.
Na 3 uur is de overledene helemaal verbrand en blijven er nog slechts bij de man, het borstbeen over en bij de vrouw, de heupen.
De oudste zoon neemt wat van de as en strooit dat uit over de rivier de Ganga(Ganges) en is happy dat zijn ouder een goed leven heeft gehad en hij een goede ouder.
Het moment dat wij er naar staan te kijken, ziet Martin ineens 2 voeten uit een brandstapel steken, nou dat was dus niet zo heel prettig om te zien.
Er lagen zelfs nog 3 mensen, prachtig opgebaard op de draagbaar bij hun familie te wachten.
De oude man laat ons langs en tussen de vuren door lopen, wat een heel raar gevoel geeft bij ons, want zoiets van dichtbij mee te maken is niet alleen om stil van te zijn, maar ook zeer bijzonder.
De hitte voelde je over je heen komen en de ogen prikten, maar geloof het of niet, je rook dus helemaal niets, alleen maar de geur van het hout.
De man legde ons ook uit, dat het speciaal hout is en heel erg duur.
Dit hout neutraliseert de geur van de dode en blijft alles puur natuur.
Voor ieder mens heb je 250 kilo hout nodig en als je nagaat dat 1 kilo hout 100 roepies kost.
Er is daar ook een soort opvanghuis voor mensen die niemand meer hebben en die stervende zijn.
Wanneer je bent gebeten door een slang dan mag je daar niet heen.
Een oude dame zit in de ingang en op een soort van “bed” ligt een oudere man of vrouw die stervende is en niemand meer heeft.
De vrouw in de ingang wil mijn handen en spreekt iets uit en de man verteld wat ik moet doen, mijn naam zeggen en de namen van de kinderen (als je die dan hebt).
Dan legt ze haar 2 handen op mijn hoofd en zegent mij en daarna is Martin aan de beurt en moet hetzelfde doen.
Wij kopen ook hout en zeggen dat we 40 kilo doen.
De man zegt ons samen het geld te geven aan de oude vrouw en Martin en ik hebben het samen vast en pakt zij het aan, waarna we nog een zegening krijgen.
Er zat zelfs 100 roepie meer bij wat we niet hadden gezien en dat was voor de oude dame en de oudere priester zei ook dat we heel gezegend waren dat we dat hadden gegeven en ook zijn zegen kregen we.
Na nog even het hout te hebben gezien wat gebruikt wordt zijn we terug gegaan door de vele straatjes om nog even naar zijn huis te gaan.
De mensen wonen allemaal boven hun “winkeltje”.
Voordat we er waren liepen we nog even naar een kleine tempel en heb ik binnen in de tempel allevier de punten rond Shiva aangedaan en kreeg ik van de jongen een gele stip op mijn voorhoofd met 2 streepjes.
Zelfs in mijn hals kuiltje kreeg ik er 1.
Toen we langs het winkeltje van zijn moeder liepen lachte en zwaaide zij naar ons en zei hij haar liefdevol gedag.
In zijn winkeltje ligt een soort van dun matras en na onze schoenen uitgedaan te hebben gingen we er zitten en liet hij ons vol trots zijn handeltje zijden sjaals zien.
Met kalmte liet hij een stapel zien en werkelijk allemaal mooi en van zijde.
Met vuur liet hij zelfs zien wat de neppers zijn en de echte. Hij had van zijn verdiende geld ook zelf zijn eigen schoollessen betaald om engels te leren.
Zijn vader kwam ook nog even langs, een vriendelijk kleine man die met Goldie Hawn op de foto staat, die in het winkeltje van zijn zoon hangt.
Goldie Hawn vertelde de man was al 3 keer daar geweest.
Grappig om te weten.
Of we wat gekocht hebben houden we in het midden, maar het was zeer bijzonder allemaal en bracht de jongen ons terug naar de man van de riksja die ons naar ons hotel terugbracht.
De man hebben we dan ook een extraatje gegeven voor al zijn moeite, wachten en vriendelijkheid en hij lachte

Maandag 18 juli 2011
Vanmorgen om 4 uur opgestaan om naar de zonsopgang te kijken vanaf de Ganges oftewel Ganga zoals hier de rivier wordt genoemd en natuurlijk om naar het dagelijkse ritueel te kijken van al die mensen die zich in de Ganga wassen en gebeden doen naar de zon toe. Ons ontbijt bestaat voor nu even uit een flesje water en een ricola kruidensnoepje. Rond 5 uur rijden we weg met de hotel taxi en we verbazen ons dat het leven hier al zo vroeg begint. Vele mensen zijn al aan het werk e/o bouwen hun kraampje al op.
Als we bij de vele smalle straatjes aankomen is er een gids die ons meeneemt door de straatjes.
We komen bij een trap naar de Ganges toe waar vele mensen zich al in de Ganges hebben gesetteld om er te badderen, een slok uit het water te nemen en gezegend te worden door een priester.
Er wordt ook vaak een beker of iets gevuld met het water uit de Ganges en meegenomen naar huis.
Het water is gewoon heilig en de mensen geloven ook heilig in dat water.
Na even gezeten te hebben op de trappen en het aanschouwt te hebben gaan we met een bootje de Ganges (Ganga) op om over de rivier te varen.
De zonsopgang is inderdaad prachtig om te zien hier. Het heeft iets zeer bijzonders.
Onderweg krijgen we een klein bekertje met massala thee. Iets zoetig maar erg lekker.
We varen ook langs de crematie plekken.
Het vuur waar wij zijn geweest zie je ook en een stuk verder daar vandaan is een openbare plek, waar iedereen gecremeerd kan worden die niet zoveel geld heeft.
Op die plek is er ook een verbrandingsoven, maar dat kun je alleen tegen betaling laten doen.
Heb je geen geld om hout te kopen of om je te laten cremeren in de oven dan kun je alleen op het water begraven worden.
We hebben al een dode koe op het water zien langs gaan, maar ook die worden op deze manier begraven. Van het tij van de rivier hangt het af hoe lang het duurt voordat je zinkt.
Normaal zou dat met 3 dagen moeten zijn, maar kan ook 10 dagen zijn. Nou daar worden we toch allemaal niet zo vrolijk van hoor dat dit allemaal nog bestaat.
Maar leuk verhaal nog is dat de plek van de trappen ook voorkomt in de film van James Bond Octopussy.

Tot het vervolg van onze reis.

liefs Andy en Martin