Trip to India Deel 1

Geschreven op zaterdag 16 juli 2011

Woensdag 13 juli 2011
Vanmorgenvroeg door Tim en Marieke weggebracht naar Schiphol.
Inchecken hoefde niet meer, hadden we al gedaan via internet, dus alleen koffers gedropt.
Onze koffers wogen dit jaar echt heel weinig. Martins koffer woog 13.7 kg en de mijne 14.5 kg.
Toch genoeg kleding erin gedaan, maar bijna alles is heel dun vanwege de warmte in India.
Even nog lekker bakkie gedaan en iets te eten en dan hup naar de gate.
Marc Helle Kira en Jesper waren al eerder dan ons vertrokken met de auto naar Denemarken voor vakantie bij oma en opa van Helle.
“Dag Tim, Dag Marieke tot snel. Neeeheeee we houden het droog vandaag”. Hoewel?????
Nog even zwaaien en dan door de paspoortcontrole.
En ja hoor, de scan door en pieppieppiep.
De oudere dame van de controle riep:”Het zijn je schoenen, doe maar uit en loop er maar opnieuw door”. Ik:”Mijn schoenen, nou dat is dan nieuw, dat kan toch niet”.
Zei:”Geloof me maar dat het in je zolen zit”.
En ik zonder schoenen door de scan, niks aan de hand en op de monitor zag je dus een metalen strip in alletwee de schoenzolen zitten.
Dus dames opgelet, in de ballerina schoentjes en al wat platte zolen en hakjes heeft, kunnen dus metalen strippen inzitten voor de stevigheid, maar super lastig als je door de scan van een controle moet. Zouden ze eigenlijk op de schoenendoos moeten zetten dat het erin zit. Tip!!!!!
Alles verder goedgekeurd en dan nog wat puzzeltjes en boekjes kopen.
Na afgerekend te hebben begon de pieper te piepen bij het naar buiten lopen.
Niks aan de hand, de tweede keer was het goed. Moest niet gekker worden vandaag.
Bij Martin was het deze keer allemaal goed.

Onze co-piloot heette Patrick Wever en verwelkomde iedereen en vertelde dat het in India 35 graden is en bewolkt.
KLM personeel zijn allemaal erg vriendelijk. Het eten is echt prima en de vlucht is rustig.
Bewondering voor al die kleine kinderen die toch maar even 7 uur en 10 minuten zich moeten aanpassen.
Een klein meisje aan de andere kant van het pad van ons heeft echt alleen maar de hele vlucht geslapen.
Wij hebben ons prima vermaakt met filmpjes kijken, eten en natuurlijk een lekker wit wijntje erbij.
En tussendoor even naar buiten gekeken naar de wolken, het overgaan van huizen naar woestijn beneden ons. Erg mooi bij helder weer om die veranderingen in de landschappen beneden je te zien.

Rond 22.45 uur kwamen we aan op het vliegveld Delhi Airport en ongeveer 24.15 uur waren we in het Shangri-La’s-Eros Hotel.
Alles bewaakt en alles werd nagekeken. De taxi die ons gebracht had werd op alle fronten onderzocht op wapens, bommen etc.
Onze koffers en andere spulletjes moesten door de scan en wij bij het naar binnen gaan ook.
Was ook wel nodig, omdat woensdagavond 13 juli er vreselijke bom aanslagen in Mumbai waren geweest.
Het hotel is werkelijk prachtig van binnen en de kamer ook. Vriendelijke mensen en verzorging prima.
Na ons geïnstalleerd te hebben in onze kamer, zijn we ondanks dat het laat was, toch nog even in de Island Bar een drankje gaan doen, om even bij te komen van de vliegreis en daarna hup lekker gaan slapen.

Donderdag 14 juli 2011
Na een goede nachtrust op een heerlijk bed met echt lekkere kussens, een heerlijk bad en goed ontbijt op pad om wat rond te kijken in de buurt, maar helaas worden we al aangesproken door een man van een Tuktuk.
Hij kan ons wel het één en ander laten zien, maar dat willen we helemaal niet, we willen naar het oude Delhi vlakbij ons hotel (we zitten tenslotte in het centrum van Delhi). Het nieuwe deel is om het oude deel heen gebouwd.
Maar de man blijft volhouden en verteld dat waar wij heen lopen er protesten zijn.
Zijn verhaal bleek inderdaad te kloppen, dus vooruit toch maar even in de Tuktuk.
Nou dat hebben we geweten. Wie geeft wie nou voorrang. Zou ons niks verbazen als je hier met oordopjes in zou rond rijden. Wat een getoeter van alles wat om je heen rijdt.
De ene shit na de andere viel af en toe uit ons mond, want je weet hier nooit of je nou rechts, of links, voor of achter je moet kijken.
Eén paar ogen is hier niet genoeg. Onvoorstelbaar hoe een gezin met soms drie kinderen op een brommer tussen al die auto’s en bussen doorrijdt. Hoe bedelende kinderen tussen het rijdende verkeer staan of lopen om wat geld te sprokkelen voor hun mama en/of papa.
Kinderen van zo’n 4-5 jaar oud staan zonder bange blikken gewoon naast je met een vragende blik om geld voor eten.
Zijn we er net 1 dag (amper) en is je hart al gebroken voordat de vakantie om is.
Hartverscheurend echt, hier is het aantal homeless people zo groot.
Maar goed de Tuktuk bracht ons naar een oude winkel, maar wij hadden daar helemaal geen zin in.
En zeiden we ook tegen die man dat hij ons terug moest brengen naar ons hotel, wat hij niet echt leuk vond, maar dat is dan pech hebben.
Terug op de plek wilden we wel naar een Shopping Mall om een nieuwe batterij oplader voor de foto camera te kopen, omdat de andere stuk was.
Dus zorgden ze van hotel voor een taxi. Zijn naam was Josi en hij deed gewoon wat we vroegen.
In de mall was nergens een oplader te krijgen en Josi zorgde ervoor dat we toch een oplader konden kopen door weer een vriend te bellen en te zorgen dat we via vele omwegen toch de juiste oplader voor de fotocamera kregen, want die ik moest hebben was moeilijk te krijgen.

Josi bracht ons ook nog langs de India Gate, (een soort Arc de Triomph).
Uitstappen had niet echt zin, omdat er alleen een open park achter de India Gate was en het ook moeilijk parkeren was.
Langs het House of Parlement geweest en daarna lekker richting hotel.
Overal zag je ook nog bewaking staan, wat dus wel nodig is, omdat ze bang zijn voor aanslagen.
Met Josi spraken we ook af dat hij ons vrijdag dan ook overal heen mag brengen, maar dan pas vanaf 11 uur.
Om 17.00 uur moesten we terug zijn in ons hotel, omdat we een Indiase massage lieten doen.

Nou, de massage was echt heerlijk.
De mijne (Abhyanga) zou een uur duren, maar dat werd anderhalf uur. Die van Martin (Shangri-La Journey) duurde twee uur.
Heerlijke warme olie werd er gebruikt en geloof het of niet, maar deze massages ontspannen je lichaam helemaal. Je voelt je als herboren.
Zeker na zo’n dag als vandaag met alles wat je om je heen gezien hebt is dit aan te raden.
Het is hier nu 23.15 uur (drie en een half uur later dan bij jullie) en ik ga toch maar stoppen met verder te schrijven, aangezien we morgenochtend om half 9 naar het vliegveld worden gebracht om naar Varanasi te gaan, naar het bedevaartsoord aan de rivier Ganges.
Het vliegtuig gaat sneller, het is nl. 1.15 uur vliegen.
Vanuit Delhi heel veel liefs en knuffels en tot mails.
Xxxxxx Andy en Martin