Trip to India Deel 5

Woensdag 20 juli 2011
Gisteravond heerlijk in het Surya Hotel gebleven en gegeten, daarna de koffers gepakt voor ons vertrek van Varanasi Airport naar Delhi en door naar Jaipur. Het eten is echt geweldig lekker hier.
Uit onszelf wakker geworden en op ons gemak gebadderd en ontbeten.
Rond ongeveer 11 uur half 12 gaan we naar het vliegveld Varanasi om naar Jaipur te gaan, maar we hadden een taxi van buiten genomen, waar we achteraf wel erge spijt van hadden.
Het begon al met een taxichauffeur die bang was zijn auto te beschadigen, omdat we teveel koffers zouden hebben. Hij riep iemand anders en die had exact dezelfde auto had. De man die niet wilde vroeg wel de 700 roepie voor de rit, daar geeft hij dan de andere taximan een klein percentage van. Ja zo gaat dat hier hoor.
Helaas voor ons werd het geen rustige rit, de chauffeur was in een soort van suicidale bui.
Echt hij reed als een bezetene over de weg heen en het scheelde niet veel of we hadden gewoon iemand meegnomen op de moterkap.
Hij reed zelfs zowat een jongetje van de fiets af, de idioot. Hij Haalde in waar het niet kon en ga zo maar door. De zak.
Hij bracht ons zowat naar het hiernamaals in plaats van naar het vliegveld.
We hadden wel uit willen stappen en tegen hem willen schreeuwen van man wat bezielt jou.
Mooie van het verhaal is dat toen hij ons bij het vliegveld had afgezet hij nog geld wilde hebben ook.
Een TIP vroeg hij aan ons, NOW WAY, YOU ARE A VERY BAD DRIVER en geloof het of niet, wij hebben hem echt niets gegeven en hem gewoon laten staan. We hadden al betaald van tevoren.
Echt levensgevaarlijk die man en dan ook nog gordels achterin waarvan de helft ontbreekt.
Nou dan moet je net bij Martin zijn.
Afijn ons motto blijft dan toch, Rustig blijven en lachen.
Bij de ingang van het vliegveld paspoort en boarding card check, na de ingang weer een check en ook voor de koffers. Wat zit er in de rugtas. Oja dat zijn de doosjes met de flesjes gekleurde huid verf.
Of ik het even open wilde maken. Tuurlijk doen we dat. Wat is dat wordt er gevraagd. Nou alsof ze dat niet weten. De scan er langs, niks aan de hand. Geen drugs.
Maar goed als we door alle controles heen zijn , zit er tegenover ons een Chinees stel met hun eigen gids. De gids moet lachen, omdat de twee werkelijk van alles foto’s maken.
Zelfs van hoe ze een hap nemen van hun pittige snakje, Nou hij was pittig, want de vrouw had haar tong buitenboord hangen om hem af te laten koelen.
En wat voor foto er ook gemaakt wordt, de twee vingertjes gaan altijd erbij. Echt lachen en gieren als je dat zo observeert.
In verhouding tot de man draagt zij een nette krijtstreep pantalon met wit bloesje en panty kousjes in haar hakschoentjes, hij heeft een bermuda en t-shirt aan en lekkere sandalen.

Op Delhi Igia Airport kunnen we pas rond half 4 inchecken en lopen we maar wat rond langs de winkels en drinken koffie. Bij de apotheker wat medicijnen gehaald en dan eindelijk naar de 1e etage om in te checken. De koffers zitten samen onder de 38 kilo.
Door de controle heen, de vrouwen moeten weer door de andere scan en worden we discreet gecontroleerd in een hokje. Stempeltje op de boardingpas als alles goed is.
Bij de handscan in het hokje piept mijn linkersportschoen. Of ik er wat in heb. Nee dat heb ik niet.
Nog een keer scannen, niks aan de hand dus.
Martin camera tas check. Aansteker misschien?? Now way hebben we niet.
Camera batterijen kunnen ook iets bevatten, dus die wordt ook even gecheckt.
Kan ook geen kwaad, gezien de aanslag in Mumbai. Tot nu toe zie je overal bij Hotels en vele winkels bewaking staan. Bij de Hotels wordt je gescand.
Ook de auto’s waar je mee komt worden gescand.
Bij de foodcourt op het vliegveld eten we lekker een Subway broodje en drinken sap en wachten tot we naar de gate kunnen om te boarden.
Om 18.00 uur kunnen we boarden en vliegen weg om 18.40 uur op naar Jaipur (250 km).
We vliegen met een propeller vliegtuig en het is een klein uurtje vliegen. Het eten is niet zo lekker deze keer, maar goed dat kan natuurlijk. Met de taxi gaan we naar Hotel Shahpura House
Wat opvalt is dat ze hier in Jaipur stukken rustiger rijden en is het voor ons een verademing en een opluchting, de schoenen passen weer. Geen kromme teentjes meer.
Echt we hadden zoiets van als dat zo de vakantie moet doorgaan, dus beter zo.
Ons hotel ligt in het nieuwe deel van Jaipur.
Jaipur wordt dan ook Pink City genoemd, omdat het oude stadsdeel roze zou zijn.
Net als Delhi en Varanasi is ook in Jaipur het nieuwe om het oude heen gebouwd.
Nou wat dan voor nieuw door kan gaan soms.
Ons hotel ligt in ieder geval vrij centraal van alles af, we worden ontvangen met een welkomstdrankje en de mensen zijn aardig, het eten is goed, de kamers goed en zeer betaalbaar allemaal.
Dit hotel is een familie bedrijf. Mooie handgeschilderde muren en plafonds, echt zo fraai.
Op het dakterras nuttigen wij ons eerste avond eten met een Sula Sauvignon Blanc, heerlijke India wijn en genieten van de entertainment van een traditioneel poppenshowtje.

Donderdag 21 juli 2011
Na een goede nachtrust een heerlijk ontbijt zijn we naar Pink City (oude stadsdeel) gelopen.
Interessante stad, een vesting, zoals je ook in Delhi en Varanasi ziet.
Veel mensen die bedelen, van klein tot groot, maar ontzettend vriendelijk allemaal.
Teveel te zien eigenlijk als je er oog voor hebt. En dat hebben we, oog voor alles, omdat dit zo anders is, soms zo onwerkelijk.
Hier worden de stoffen nog in potten kokende gekleurde vloeistof geverfd en neem maar van ons aan dat dat beslist niet gezond is, gezien de gemene sterke geuren die er afkomen. De mensen die dat doen, ademen dat niet alleen in, maar ook de mensen die er langs lopen en die in de buurt hun winkeltje hebben. Echt onvoorstelbaar.
Een klein kindje van een jaar of 3, geloof het of niet, maar die komt op ons af en maakt met de vingertjes het geld gebaar, van money. Hoe verknipt kun je een kind maken, maar het is nou éénmaal niet anders en de moeder loopt er voor en lacht.
Tussen de winkeltjes door zie je ontzettend steile trappen met vaak hoge treden en zo smal dat je verbaast bent dat je er nog door kunt. Boven aan de trappen zitten “woningen”. Op één zo’n trap zien we een oudere en een jonge vrouw zitten en de jonge vrouw is de oudere aan het vlooien, dat is ook een beeld die je veel tegenkomt bij de armere mensen en de mensen die homeless zijn.
Zo lopen we een tijdje langs de vele vele kleine “winkeltjes” en worden door een jongeman aangesproken die ons verteld waar een mooi view is over de stad.
Inderdaad de view is prachtig en bijzonder. Al die daken, als of je in een film staat, als je bedenkt dat je van dak tot dak kunt springen. Onwerkelijk dat blijft het, maar het is waarheid, pure waarheid.
Toch probeert ook hier een man ons weer met leuke praatjes, die overigens wel gemeend waren, want hij verteld wat over de stad, ons op een leuke vriendelijke manier naar zijn bedrijf mee te krijgen. Martin en ik lopen uit beleefdheid toch even mee naar de handycraft, waar 4 mannen met de hand en alleen een soort van band slijp machine alle edelstenen tot ware pronkstukken maken.
Even nog in zijn winkel gekeken en vriendelijk bedankt voor de info en het kijken en snel weer naar buiten.
Lopen nog even aan de andere kant van de straat terug en blijven dan stil staan bij een groepje jonge mensen in een “winkeltje”en zien hoe ze met de hand mooie kettingen etc. maken. De voeten helpen daarbij mee.
Draden om de grote teen, zodat de draden houvast hebben en heel relaxed de sieraden maken.
Kijk en daar hebben we wat gekocht, omdat deze mensen het harder nodig hebben dan die man met de juwelen winkel. Deze mensen zeurden niet en vroegen niks, drongen niet aan, waren gewoon heel bescheiden en vriendelijk. Onvoorstelbaar als je ziet wat een ketting kost bij deze mensen. De jongen die ons hielp vroeg voor een ketting hooguit € 1,59. Echt je gelooft het gewoon niet en zelfs korting ging eraf.
Nou we hebben wat gekocht en de korting daar gelaten, want deze mensen gunden we het.
Tijdens onze verdere wandeling hebben we een meisje van een jaar of 8 met een zak met plastic flessen achter ons aanlopen en ze wilde onze lege flessen wel hebben, met het gevolg dat het kind de hele tijd achter ons aan bleef lopen en later voegde zich nog een meisje erbij.
Negeren dat is wat je dan moet doen, maar oh dat is zo vreselijk moeilijk.
Pas toen we buiten de poort stonden en over gingen steken stopte ze, want verder mocht ze niet komen.
Nog even langs de grotere winkels buiten Pink City en toen lekker terug naar het Shahpura House.
Wederom de avond lekker op het terra gegeten en van entertainment genoten.
Traditionele India dans van de Privincie,

Vrijdag 22 juli 2011

Lieve mensen wij gaan afsluiten, omdat we vandaag terug gaan naar ons eigen plekkie in Den Haag, maar we laten jullie nog wel meegenieten van onze laatste verhalen van Jodhpur en Udaipur en van de foto’s, maar dan vanuit ons eigen huis.
Hoop dat jullie tot nu toe een beetje een beeld hebben gekregen en hopen dat jullie de rest ook leuk, boeiend en mooi zullen vinden.

Vanuit Delhi (India) een warme knuffel en tot snel.
Veel liefs van Martin en Andy