Vervolg Niah Caves in Miri.

Maandag 4 augustus 2008

Vervolg woensdag 23 juli.

Na een poos in het donker gelopen te hebben, met alleen een zaklantaarn om nog iets te kunnen zien van al die gezellige beestjes, komen we weer in een lichter deel. Hier en daar is het behoorlijk glad vanwege de druppels die van boven komen.
Denk je natuurlijk, van boven????
Ja ook in de grot komt het regenwater door gaten (groot e/o klein) naar binnen.
Dat maakt het nog eens extra spannend, omdat je niet graag onderuit wilt gaan om de schorpioentjes te begroeten.
Het is werkelijk adembenemend mooi, zo onwerkelijk.
Wat werklui zijn bezig met het ruimen van de vogelpoep. Je ruikt het ook overal om je heen.
Het gekke is dat het niet eens zo erg stinkt.
Op sommige stukken ruikt het zelfs aangenaam, alsof er eten gekookt wordt.
Er zijn ook stukken waar het meer naar amoniak ruikt.
Maar goed, het gaat om de vogelnestjes, die heerlijke eetbare vogelnestjes.
Als we dan eindelijk in de painting cave zijn, is een stuk ervan afgezet met een hek.
Op de muren van de cave zie je bruine schilderingen en een stuk verder op liggen wat stukken hout, waarvan wij dachten dat het een boot was en dat hier wel hele kleine mensen moeten hebben gewoond.
Nee, het bleek dus een doodskist te zijn, voor kinderen.
Beetje eng allemaal, maar zo was het leven toen.
Blijkbaar werden de mensen niet zo oud.
Vandaar dat je ook in het begin van de Niah Caves het afgezette stuk had, waar men ook nog bezig is met de archeologische vondsten.
In het museum (aan het begin van de jungle), zie je dan ook een hoofd van de oorspronkelijke bewoners uit de grot.
Tja er is zoveel te vertellen over deze zo bijzondere omgeving.
Neem nou de wandelende tak die we op de terugweg tegen kwamen.
Zit dat beestje (12 cm) op z’n gemak op de rand van een houten balk naar een voorbijgaand rupsje te kijken.
Echt zo grappig om te zien, hoe dat kopje met die twee ronde oogjes erop zich omdraait.
Een wandelende tak is niet zo eng gelukkig en doet geen vlieg kwaad.
De spinnenwebben zijn ook prachtig om te zien, vooral hoe ze gemaakt worden.
Dan heb je ook nog een boom met hele bijzondere bladeren.
John: Kijk eens goed naar de bladeren van deze boom en verte me wat je ziet.
Wij: Ze zijn gescheurd, alsof er aan gevreten is door rupsen of een ander insect.
John: Kijk nog eens goed.
Wij: Ze zijn allemaal hetzelfde van vorm, dus zijn ze niet aangevreten, maar hoort het gewoon zo.
John: Als je goed kijkt zie je dat ze op vissen staarten lijken en op vinnen.
Wij: Krijg nou niks, dat is ook zo. Jeetje dat we dat nou niet gezien hebben.

Ja die John weet zoveel dat je bijna zou zeggen laten we eens gezellig een weekje of twee in de jungle verblijven.
Je hebt er alles, eten, drinken, natuurlijk toilet, frisse lucht, water om je te wassen, genoeg grote bladeren om kleding van te maken en genoeg hout voor het bouwen van een hut.
Voor het vastzetten van het geraamte van de hut heb je een bepaald blad dat je in repen kunt scheuren.
Met die repen zet je het geraamte vast, het werkt als touw.
Een dak kun je van bladeren maken.
Jeetje dat kan wat worden, een villa in de jungle. Luxer kan niet.

In de Caves heb je ook een deel dat Kira heet.
Grappig als je dan je eigen namen tegenkomt op bepaalde plaatsen.
Eerst in Kuching, Tim’s Steakhouse.
Martin stond ergens in Miri en mijn naam kom je ook nog al eens tegen.
Jajaja, de familie wordt nog eens beroemd zo.
Let maar op de volgende verhalen.

Aan het einde van de dag hebben we ook nog een heerlijke late lunch genuttigd.
Daarna zijn we moe, maar voldaan terug gebracht naar ons hotel Marriott.
Lekker even opgeknapt en aan het strandje bij het zwembad met een drankje en een hapje erbij naar de zonsondergang gekeken.