Brunei, Bandar Seri Begawan.

Vrijdag 25 juli 2008

Rond 12.30 uur brent Justin, een vriend van John (de gids van de Niah Caves) ons met de auto naar Brunei naar de plaats Bandar Seri Begawan.
Hij is getrouwd en heeft 2 zoontjes van 1 en bijna 3 jaar.
Justin is vrij verlegen en heel bescheiden en spreekt niet zo goed engels.
Het is allemaal een beetje verkort engels.
Martin vraagt aan Justin wat de P op de voorruit betekent en Justin antwoord: Means wife use car.
No P, risk police trouble.
Zijn vrouw heeft ook een P.
P betekent ook dat de vrouw haar rijbewijs heeft en alleen de vrouwen moeten dat in de auto hebben.
Het is ongeveer 3 uurtjes rijden naar Brunei.
Rond 13.20 uur rijden we over de Gualabaram rivier. Justin vertelde ons even in zijn verkorte engels dat de rivier zo heet. Toch wel aardig dat hij ons op de hoogte blijft houden.

Als we bij de grens zijn voor de paspoorten controle, krijgen we een stempeltje dat we uit Maleisie zijn.
Dan krijg je een klein stukje land dat eigenlijk nergens bij hoort en komen bij de Brunei grens.
Stempeltje in paspoort dat we in Brunei zijn.
Nog even naar de auto controle en kunnen we verder rijden.

Brunei is een rijk land en de Sultan betaald de scholen, ziekenhuiskosten enz. voor de mensen.
De mensen hoeven geen belasting te betalen.
Het land is rijk door de olie productie en er staan prachtige villa’s en zie je ook nog wel een aantal huizen met golfplaten dak en hout, wat van ellende uit elkaar valt.
We rijden langs het industrie gebied waar de olie gewonnen wordt, maar dat is niet het enige stuk.
Er zijn meerdere plekken voor de olie.
Brunei is ook een moslim land waar geen drank geschonken wordt en waar niet gerookt mag worden.
Behalve achter de gordijnen bij wijze van spreke.

14.25 uur Het is bewolkt en het regent een beetje en het gekke is dat de ramen van de auto niet van binnen, maar van buiten beslaan.
14.45 uur Justin stopt langs de kant, omdat er een autobusje met zijn alarmlichten aan staat. Justin gaat vragen wat er aan de hand is en hoort dat de auto zonder benzine is.
Vervelend en Justin rijdt weer verder.
Tegen Justin zeggen we dat we eerst naar het plaatsje Jerudong naar het Empire Hotel willen. Hij knikt en geeft antwoord dat hij het begrijpt, maar na drie keer zeggen rijdt hij gewoon voorbij de afslag.
Martin vraagt hem om te keren, maar Justin blijft lekker doorrijden.
Ach, dan rijden we maar door naar Bandar Seri Begawan en dat zeggen we dan ook tegen Justin, waarop hij ineens blijkbaar een ingeving krijgt en vraagt of hij naar het Empire moet.
Nou, nee hoor dacht het niet, nu rijden we door, want het duurt nl. een hele tijd voordat je weer om kunt keren.

Als we eindelijk aankomen in Bandar Seri, zien we overal bandieren hangen met een foto en 62 erop. Zal wel zo horen denken wij.
Justin raakt een beetje in paniek, welke kant moet hij nu op rijden.
Martin helpt hem, maar als hij links zegt, gaat Justin rechts en als Martin rechtdoor zegt, draait Justin om.
Af en toe schiet zijn hoofd naar de vooruit om te kijken op de borden en vergeet dan heel even dat hij op het verkeer moet letten.
Martin: Hey jongen, wel op letten hoor.
Tja zo kun je dan uren bezig zijn.
Uiteindelijk lukt het dan toch nog en is er alleen nog 1 kamer vrij in het Sheraton Hotel aan de Jalan Sultan.
Blijkt dus dat de Sultan 15 juli, 62 jaar is geworden en dat het gevierd wordt zaterdag 26 juli met een parade en vuurwerk.
Zo dan hebben we mazzel dan. Party time!!!!

In het hotel bieden we Justin een etentje aan, maar hij laat het inpakken, omdat hij nog helemaal terug moet naar Miri. Onderweg zal hij dan een keer stoppen, om het op te eten.
We geven hem zijn geld en doen een extraatje erbij, waar hij erg verguld mee is.
In ieder geval wensen wij hem ook nog een goede terug reis.
Arme ziel hopen dat hij het wel terug heeft kunnen vinden.

Als wij het eten op hebben gaan we naar onze kamer en installeren we ons eerst, knappen ons wat op en gaan nog even naar buiten.
Aan de overkant van het hotel is een avond markt. Deze markt heet de Celebration Market.
Hier vinden we de sate die zo overheerlijk smaakt en waar we zo gek op zijn. Bpou
De mensen zijn rustig en niemand heeft haast.
Iedereen is heel relaxed. Niemand wordt boos.
Het is een gezellige boel.


Zaterdag 26 juli 2008

Vanmorgen hebben we het ontbijt gemist, omdat we even uit hebben geslapen. Was ook wel nodig ook.
Niet erg, eten genoeg.
We gaan de stad een beetje verkennen en langs de eetstalletjes en markten.
Aan de waterkant bij de jetti taxi standplaatsen gaan Martin en ik wat later een bakkie (Haags voor Koffie) drinken (ons eerste kopje koffie op deze reis) met wat te eten erbij.
Aan de overkant zie je Watervillage.
Huizen die op palen boven zee zijn gebouwd.
De Jetti’s (longtailboten) varen van de ene naar de andere kant om de mensen van en naar de watervillage te brengen.
Af en toe wordt je een beetje gek van de mensen die maar roepen of je een bootje wilt huren, zodat ze je over de rivier kunnen brengen.
Toch besluiten wij om met een bootje even de rivier af te gaan en de ober van het restaurant roept een jongeman aan op het water. De jongen is samen met zijn vriend.
Bij hem stappen we op de boot en voor 30 bruneidollar (brunei heeft een eigen geldsoort), gaan we een uur lang langs de watervillage en richting mangrove.
Hij verteld ons het een en ander. Wie hij is en dat zijn ouders in de watervillage wonen.
Voor iets meer geld zal hij ons naar de Probiscus Monkey (neus apen) brengen.
Dat is natuurlijk wel heel erg leuk. Hij belooft ons dat we ze ook echt gaan zien en laat op zijn mobiel een filmpje zien van de apen al zwemmend in de rivier.
Nou lieve mensen het apen gehalte deze reis is gewoon heel groot, de Probiscus monkeys zijn zo schattig.
We hebben ze ook meermalen gezien, maar ook slangen in bomen.
Giftige ook wel te verstaan. Eng idee als je dan op nog geen anderhalve meter afstand zo’n beestje boven je hoofd ziet.
Als we wat later weer terug keren, stoppen we nog een paar keer, omdat in wat lage boompjes gezellig een gezinnetje neus apen aan het eten is. Jongens dit is genieten. Ze zijn zo lief.
En ja hoor, hoe groter de neus en de buik van het mannetje hoe mooier en aantrekkelijker hij voor het vrouwtje is.
Als we watervillage weer zien liggen, neemt de jongen ons ook nog mee tussen de straatjes van het dorp.
Zo dat is echt gaaf om te zien hoe dat allemaal gebouwd is.
Die jongens waren hun centen wel waard, omdat ze zo’n dik twee en een half uur met ons rond hebben gesjeuld en veel verteld hebben.

Weer aan de kade gaan we richting hotel om ons een beetje op te knappen om wat later weer naar buiten te gaan voor het feest en te eten.
Nu komt het mooie, lopen we langs de eettentjes komt er een camera ploeg naar ons toe en vraagt ons of we even terug willen lopen en op hun teken opnieuw langs de kraampjes willen gaan.
Oke dan doen we dat toch even. Martin en ik als figuranten.
Wij opnieuw enthousiast lopen en naar de kraampjes kijken en worden we gefilmd en vraagt de reporter ook nog aan ons wat als toeristen vinden van het hele gebeuren rondom het feest en wat we van het eten vinden.
Natuurlijk antwoord je dan gezellig en heerlijk en noem maar op. Altijd al beroemd willen worden wereld wijd??? Nou dat is ons gelukt hoor!!!!!!

Als we uiteindelijk verder lopen en trek hebben in iets lekkers, gaat het heerlijk over het eten even niet meer op.
Martin en ik nemen ieder 2 stokjes sate bij een kraampje. Martin heeft ze eerder op dan ik en als ik er bijna 1 op heb zeg ik tegen Martin dat ik het wel een beetje vet vind.
Sterker nog er zit helemaal geen vlees aan. Ik kijk er eens naar en zie dat de brokjes vlees allemaal een soort van driehoekje zijn en beseffen wij ons ineens dat het de staartjes van de kip zijn. Getverdemme dat eet je toch niet.
Het zal vast wel ergens goed voor zijn, maar de rest ging dus mooi even de prullenbak in.
Ik had buikpijn van het lachen en lol dat we hadden als Martin nog de opmerking maakt dat gelukkig het kontje er niet aan zat.
Tja sommige mensen eten ook alles op.
Als we lachend verder lopen valt het ineens op hoeveel van die stokstaartjes er verkocht worden.
Het zal vast wel ergens goed voor zijn.

Om 20.00 uur staan we voor de hekken van het veld waar de parade wagens komen en de sporters.
De parade gaat eerst door de straten.
Als de hekken opengaan mag al het publiek naar binnen om alles mee te maken.
De Sultan en zijn twee vrouwen komen in eigen auto binnen gevolgd door nog wat andere auto’s.
De Sultan rijdt zijn auto zelf.
Aan weerskanten staan jonge mannen en jonge vrouwen die op trommeltjes slaan.
Geweldig als je het ritme hoort.
Anderen hebben lampionnen en sierlijke dingen vast.
Dat is nog eens een leuke binnenkomer.

Het feest kan beginnen. Alle sporters komen binnen gevolgd door de parade wagens.
Het duurt een hele poos voordat alles binnen is. De wagens zijn heel apart opgetuigd en beelden alles uit wat met de economie en alles eromheen te maken heeft.

Dan is het zover dat de sporters wat gaan doen.
Het is een wedstrijd touwtrekken. Echt geweldig om te zien. Al die stevige kerels.
De Sultan zelf reikt de prijzen uit.

Als uiteindelijk de wedstrijden voorbij zijn, barst het vuurwerk los.
De oe’s en aah’s hoor je om je heen.
Alles is ook uit de kast gehaald om het plaatje vol te maken.
Het is genieten van een mooie zaterdagavond.
Als het vuurwerk helemaal klaar is gaat de Sultan met zijn gevolg weg en kan iedereen nog wat verder feesten in de straten.


Zondag 27 juli 2008

Vanmorgen hebben we gegeten op de Executive Floor, waar het echt vreselijk saai was.
De reden dat we daar aten was, omdat het restaurant vol zat met groepen.
Fully Booked.
Vandaag ook naar Temburong National Park geweest.
Glenn en Cara uit Engeland gingen ook mee.
Met de Temuai boot varen we richting het park. Onderweg komen we allemaal kayaks tegen,
Eerst krijgen we een rondleiding door het begin van het park.
Je kunt er overnachten en onze gids laat de kamers van de huizen zien.
Werkelijk mooi.
Er is een gezins huis, een twee persoons huis enz.
En met douche en toilet, alles erop en eraan. Er is zelfs een huis waar je op de veranda kunt slapen.
Dan gaan we richting de canopy.
Eerst heerlijk door een stuk jungle en op een brug over het water even foto’s maken.
De brug was best hoog en tot mijn verbazing rollen bij Cara de tranen over de wangen.
Ze blijkt dus hoogtevrees te hebben. Toch probeert ze een stuk de brug op te gaan.
Haar collega prijst haar en wij ook.
Dan gaan we verder de jungle in, maar nu wordt het gladder. Door de regen is de grond nl nooit hetzelfde. Dus oppassen geblazen en kijken wie er het eerste op zijn of haar kont glijdt.
Jahoor dan gebeurd het, ik zie Martin ineens op zijn knieen gaan, helaas had ik op dat moment mijn fototoestel niet paraat. Ik had het niet meer.
Onze gids verteld ons dat we halverwege zijn en wij verbaast, hoe weet hij dat nou.
Ligt er een grote dode boom en dat blijkt dus precies het midden te zijn.
Als we uiteindelijk aankomen bij de canopy klimmen we omhoog, maar Martin haakt af en ik ga alleen verder met Glenn. Cara deed ook niet mee.
Echt zo super hoog, maar geweldig mooi om te zien dat uitzicht over het woud.
Terug via de andere trappen en hopla toch maar mooi gedaan.
We gaan dezelfde weg terug, maar dat is nog gladder, omdat je goed moet opletten waar je je voeten neer zet.
Ik zie de dode boom liggen en kijk er even in, waarop onze gids zegt dat dat altijd een beetje eng is, omdat je niet weet of er een slang in zit.
Heel fijn om te weten. Hier blijken dus cobra’s en pythons te zitten.
Nou dan probeer je opeens wat sneller te lopen, je weet nooit waar iets uitkomt.
Terug bij het begin, krijgen we een overheerlijk Indonesische maaltijd.
Zo ontzettend lekker en een hele jonge kok, een fantastische kok.
Er ontbreekt je aan niets. Zelfs vers fruit, koffie en thee.
Zo zitten we nog lekker een poosje en Martin, Glenn en Cara gaan nog even kayakken.
Althans dat was de bedoeling.
De stroming was te sterk en daar kom je dus niet tegenop en kun je peddelen wat je wilt, je blijft op dezelfde plek. Nu begrepen we ook waarom de Kayaks in het begin stroomafwaarts gingen. Ze konden niet terug vanwege de sterke stroming.
Uiteindelijk gaan we met de Temuai boot weer terug en worden naar ons hotel terug gebracht.

Voor het avond eten besluiten we dat aan de overkant op de Celebration market te gaan doen.
Bij dezelfde tent gaan we zitten en bestellen eerst onze heerlijke sate en daarna nog een andere lekkere maaltijd.
En jahoor loopt er regel recht een camera man op ons af, lol wederom.
Zie je nou wel, altijd al geweten dat we wereld beroemd zouden worden.

Na het eten gaan we richting podium die op de markt staat en waar ook van alles aan de gang is.
Een dans wedstrijd voor kinderen in de leeftijd van 4 t/m 16 jaar ongeveer.
Echt zo leuk en wat een bijdehandjes dat ertussen zitten.
Ja Brunei is zo slecht niet hoor.

Zo kun je aan het eind van zo’n dag weer terug kijken op een ontspannen drukke dag vol nieuwe indrukken