Martin en Andy in Las Vegas deel 3

Donderdag 15 juli 2009

Vervolg Zondag 12 juli 2009

Martin en ik gingen een drankje doen bij The Mist, de lounge-bar in ons hotel.
Een gezellige bar met banken en uiteraard ook stoelen.
Een leuke serveerster in een mini jurkje kwam ons bedienen.
Ze ging op een bijstoeltje zitten met haar ene been opgetrokken, zodat ze geen inkijk had en Martin dacht al, wat gebeurd hier nou. Wat jammer nou, ze kwam gewoon een drankje opnemen met een vriendelijke lach.
Waarom ook niet hé, wij zijn toch eigenlijk best wel gezellig.
Hihihihihi.
Nadat we ons drankje genuttigd hadden zijn we een plekje gaan bespreken bij het restaurant ernaast.
Er was plek om 10 uur, dus zijn we ons even op gaan frissen.
Weer terug bij het restaurant werden we naar ons plekje gebracht en konden we eten en drinken bestellen.
Martin een overheerlijke pizza en ik hele dunne spaghetti met fijne stukjes kip en wat boulognese saus.
Het smaakte voortreffelijk. Het was jammie!!!!!!
Na het eten zijn we nog even terug gegaan naar The Mist.
Het meisje kwam ons weer helpen en er was entertainment in de vorm van een duo, Brother Luke genaamd.
De zanger had een goede stem en speelde op de keyboard met laptopje erop alsof er een heel orkest mee deed en zijn partner bespeelde de jambe, Jullie weten wel de tamtam. Erg goed allemaal en gezellige swingende nummers.
Neeneenee boys denk nou niet dat jullie moeder gedanst heeft, nee ze heeft zich keurig gedragen, alhoewel het wel zat te kriebelen bij haar. Ook bij jullie vader hoor. Jullie hoeven je dus niet te schamen. Whaaaaahhhh.
Om 1 uur precies stopte de tweekoppige band en ging The Mist sluiten.
Mooie tijd en voor ons genoeg geweest, want Jettie was nog niet helemaal verdwenen.
Vervelend hoor dat tijdsverschil. Ook al denk je dat het wel meevalt, dan valt het toch vies tegen.
Leuke uitspraak bijvoorbeeld zou kunnen zijn: Vlieg met een jettie en je krijgt er vanzelf één.
Voelen jullie hem, schuddebuiken, rollebollen.
Afijn wij gingen naar onze kamer met nog een blik op de mensen achter de gokkasten en aan de roulette tafels voordat we de lift in stapten.
Beiden denkend, mensen pas op jezelf en verlies jezelf niet in deze wereld.
De deuren van de lift sloten zich en vlogen we naar de 33ste etage, waar we onze kamer hebben.
Kamer 33028 met uitzicht op de Strip (Las Vegas Boulevard) naar het Zuid-Westen.


Maandag 13 juli 2009

Vannacht hebben we heerlijk geslapen en zijn we een ontbijtje gaan doen bij The Coffee Shop in ons hotel.
Heerlijke toast, eitjes (sunny side up), american cheese (kaas), yoghurt met framboos/aardbei en zwarte bessen, grapefruit sap en hot orange pekoe tea. Lekkerrrrr.
Daarna naar het zwembad gegaan om een beetje te luieren, hangen, zonnen en te praten. Jajaja praten doen we ook nog hoor. Genoeg te vertellen zo aan elkaar.
De musjes dartelden af en toe om ons heen en het is ongeveer 38 graden.
Warm en doordat het niet vochtig is met een pet op best uit te houden. Af en toe een schaduw plekje opzoekend en genoeg te drinken (lemonade of margarita zonder rum). Die cocktails hier maken ze van tevoren in machines zonder alcohol, dus kun je met of zonder bestellen.
Zonder alcohol lijkt het op onze Nederlandse Slushpuppies.
En natuurlijk leuk om al die mensen zo bezig te zien en wat te eten op het terras.
Het zwembad zelf zat vol met mensen die heerlijk verkoeling zochten met natuurlijk bergen aan drank. Sommige mensen zie je steeds maar weer naar de zwembar gaan en grote mega vazen met bier en of cocktails halen. En dat in die hitte.
Maar het is heerlijk vertoeven zo en om de jetlag wat minder te laten worden moet je de rust wel inlassen. Je hebt ook geen keus, omdat je lichaam een perfecte graatmeter is voor diegene die weleens eigenwijs willen zijn. Hihihi daar bedoel ik niet mezelf mee hoor. Ik heb Martin om me terug te fluiten en hij heeft natuurlijk mij om hem terug te fluiten. Alleen gaat het fluiten bij mij wat moeilijker.

Vanavond zijn we ook naar het Wynn gegaan voor de show van Le Réve (De Droom).
Le Réve is een fantasiewereld in je droom.
Met De Droom ontdek je een buitengewone wereld waar dromen zwemmen in de lucht en dansen op het water, gewoon is. Een wereld van mensen, vol kleur, liefde, vrede en saamhorigheid.

We zullen een klein stukje vertellen:
Het begon met een dame en een heer. Zij dansen en zijn verliefd. De dame gaat naar bed, die midden op het water staat. Zij valt in slaap en je ziet haar met bed en al onder water verdwijnen. De droom begint. Vanaf dat moment weet je niet meer waar je moet kijken.
Boven het toneel hoog in de top zie je het plafond doek weg gezogen worden en een gat ontstaat.
Een gat waar een mannelijke engel uitkomt. De vrouw op het bed is nog altijd onder water en om je heen komen de waternimfen uit het water. Het gaat maar door en van grote hoogte (zeker 30 meter) springen de engelen (mannen en vrouwen) het water in of worden opgehesen door mensen aan trapezes. Er is dans, acrobatiek etc.
Podia die gesplitst worden van klein naar groot en andersom in het water, boven het water. Bloemen van stof die zich openen vanuit de zijkanten en van boven.
Het is één grote fantasie wereld.
Alles is samen gevoegd in deze show, vele soorten dansvormen als jazz, ballroom, klassiek , acrobatiek, schoonzwemmen, hoogspringen, noem maar op. Breakdancers zijn geen breakdancers meer, maar meer dan dat.
Petje af voor al die mensen die hier aan meedoen, die het lef hebben van grote hoogtes te springen en lang onder water kunnen blijven en niet bang zijn voor al dat alles en daarbij ook nog blijven lachen en een performance neerzetten waar je u tegen zegt.

Lieve mensen het is teveel om op te noemen en wij raden aan, spaar ervoor, ga naar Las Vegas, ga de shows zien en vooral Le Réve.
Net als Cirque du Soleil is dit fantastisch.
Adembenemend van het begin tot het einde had de Los Angeles Times geschreven en dat is het ook.
Martin en ik hadden van alles verwacht, maar dit overtreft echt alles.
Wij hebben echt op het puntje van onze stoel gezeten alsof wij zelf midden in de show zaten.
Te gek, geweldig, subliem, fantastisch. Het einde was geweldig. Eén grote bloemenzee van stoffen bloemen. Alleen jammer dat nou net mijn batterij van mijn camera op was. Je mocht namelijk het begin en het einde van de show wel fotograferen. Maar de herinnering blijft en het staat op het netvlies gedrukt.

Toen we terug naar ons hotel liepen moesten we het echt even laten betijen zo’n indruk heeft dit op ons achter gelaten. Deze show zouden we wel elke dag willen zien
Reden om terug te gaan misschien????
Tot het volgende deel van ons reisverslag.

Dikke kus van ons tweetjes xxxxx