Miri

Maandag 21 juli 2008.
Vervolg Kuching Zaterdag 19 juli 2008.

Vannacht wel goed geslapen. Heerlijk ontbeten met veel vers fruit.
Een soort van Kiwi. Ze is pinkpaars van kleur en heeft veel zwarte pitjes die je op kunt eten net als de kiwi.
De pitjes zijn ontzettend goed voor de stoelgang.
Bij ons in Nederland zie je deze vruchten in het geel en noemen het volgens ons Kiwana en ze is bijzonder lekker.

Martin en ik besluiten om met een bootje even de Sarawak rivier af en op te varen, zodat je iets dichter bij de overkant ook bent en komt.
De overkant is niet zo ver en je kunt voor 50 cen (€ 0,10) of 1 ringmit (€0,20) even oversteken met de taxi boat.
Daarna gaan we met een taxi naar de zaterdag/zondag markt.
Door alle straatjes loopt de markt en er is geweldig veel verse vis, fruit en groenten.
Je ziet ook minder leuke dingen, zoals de kippen die bij elkaar gepropt in fuiken zitten e/o bovenop de fuik staan met hun pootje vast aan een stukje touw of lint zodat ze geen kant op kunnen.
Een paar honden puppy’s in een te kleine kooi die meer dood dan levend zijn.
Je vraagt je dan af wat ze daar doen. Voor de verkoop, als huisvriendje of misschien toch nog mensen die het puppyvlees lekker vinden.
Kan het niet zeggen, omdat we het nl wel in Yogjakarta een aantal jaren terug hebben gezien. Daar was nl een chinees restaurant die er sate vlees van maakte.
Niet te hopen voor deze hondjes.
Er zijn in andere straatjes ook andere kramen met kleding, speelgoed enz.enz.
Het is er lekker druk en gezellig.

Na een poosje rond te hebben gelopen lopen we richting een mall (lokale mall).
Je steekt over via een brug, maar je moet wel je blik op oneindig zetten, omdat er heel veel blinde mensen zitten die wat zakdoek pakjes en oorstokjes verkopen.
Je hart krijgt een gemene kneep als je dat ziet, maar we besluiten toch maar door te lopen.
Sommige winkeltjes zien er niet uit en de toilet in de mall is een ramp.
Geen toiletpapier als je het niet koopt bij de toilet juffrouw die zelf ook wel een poetsbeurtje kan gebruiken.
De toilet is niet waterdicht en uit de achterkant van de stortbak stroomt water, dus broek oprollen en hangen boven die pot.
Ja dat kom je nog wel eens tegen, ondanks dat Borneo best rijk is.
In de meeste winkels en restaurants accepteren ze dan ook geen fooi.
Het restaurant Moly’s Place (in de mall) ziet er netjes uit en is een moslim restaurant.
Het eten is prima.

Via de zelfde brug lopen Martin en ik terug om nog even naar de markt te gaan, maar nu kon ik het niet laten om toch de blinde mensen wat te geven.
Ieder kreeg 10 ringmit van ons, terwijl een pakje zakdoekjes 40 cen kost.
Geweldig om te zien hoe blij de mensen dan zijn.
Een oudere man onder aan de trap van de brug bleef bedanken.
Hier en daar zie je dan af en toe een donatie bus speciaal voor de blinde en slechtziende mensen.
Nu konden we tenminste met een rustig hart verder.
Na nog wat verder gescharreld te hebben op de markt, drinken we nog wat bij een restaurantje Hiang Non Low Cafe. Vlakbij ons zien we hoe een oudere dame haar laatste sinaasappeltjes (die op de grond op een kleedje liggen) probeert te verkopen.
Een dame naast haar verkoopt wat mais kolven.
Grappig om te zien dat je volop kramen overal hebt en ook mensen in de straatjes die hun waar op een kleedje verkopen.

Martin en ik gaan na onze verfrissing richting taxi om terug te keren naar het hotel.
Voor het avondeten besluiten wij bij Top Spot de heerlijke grote garnalen en nu een andere vis, een witvis te eten.
Als groente nemen wij de Midin weer, maar nu klaargemaakt met knoflook, verschillende paddestoelen, paprika, uitjes, peultjes en mini paksoi.
Echt zo lekker.

Als we terug zijn in ons hotel gaan we in de lobby bar nog een nadrankje doen en naar de band luisteren.
De zangeres Noor komt in haar pauze naar ons toe en verwelkomt ons.
Na een poosje komt er een man de bar binnen, gaat zitten en valt prompt in slaap.
Lachen gieren brullen, dit kan niet waar zijn.
Zijn hoofd valt naar achter en hij schiet even wakker en hup slapen maar weer.
De band heeft het ook door en de zangeressen moesten ook lachen.
Het mooie was dat de man het niet eens door had zelf.
Zeker pas na drie kwartier stond hij snel op en liep weg. Nou wat je dan ook lopen kon noemen, het was meer slingeren van moeheid.
Zo maak je nog eens wat mee.



Zondag 20 juli 2008.

Jemig wat een rot nacht hadden wij zeg.
Martin hoestte zich helemaal uit de naad en ik verging van de pijn door de steken die ik in mijn buik had.
Alletwee hadden we zoiets van, we vallen nog niet uit elkaar.
Om half 7 liep de wekker af en na ons gewassen en gekleed te hebben zijn we gaan ontbijten.
Rond 8 uur vertrokken we naar de jungle naar het Bako Nationaal Park alwaar je ook de Mangrove bomen ziet en de oranje achtige neus apen.
Met de Jetty (zoals de bootjes genoemd worden hier) gingen we over de Sarawak rivier en een klein stukje langs de kustlijn.
Prachtig al die rotsen die zo door de zee zijn uitgesleten dat ze op slangen koppen, schilpadden, uilen enz. lijken.

Sorry voor het afbreken van het verhaal, maar mijn ogen vallen dicht.

Morgen avond ga ik verder en zal ik foto's op onze website zetten.

Tot snel dan maar.

Xx Andy en Martin