Bezoek aan de Iban Longhouse bewoners in Selepin.

Donderdag 24 juli 2008

Gisteravond zijn we na een heerlijk buffet nog even in de bar van het hotel gaan zitten om te luisteren naar de muziek van The Byrds.
We zijn er nog niet helemaal uit of het nou een setje is of broer en zus.
Zingen kunnen ze in ieder geval heel erg goed.
En verwelkomen ze de gasten persoonlijk.
Zo geniet je dan met een heerlijke Eaglewood chardonnay nog na van een vermoeiende en leerzame dag.

In de bar wordt ook elke maandag iets anders georganiseerd, zoals Salsa dansen.
Je kunt dan meedoen en krijg je gelijk les van een salsa danser.
The Byrds zijn er van woensdag t/m zondag in de avond.

Er komen ook altijd wel mensen binnen waarvan je niet zeker weet of ze nou komen om iemand uit te zoeken of een afspraak hebben.
Twee vrouwen komen binnen, de ene is heel gewoontjes gekleed en de ander in een miniscuul zwart jurkje. Wat later op de avond als ik het toilet uit kom, komt de vrouw met het zwarte jurkje binnen, druk pratend aan de telefoon. Ik hoor haar zeggen dat ze met haar zusje is en niet gelijk kan komen. Ze was kort en duidelijk.
Gezien de woensdag avond met al die jonge vrouwtjes, waarvan er misschien wel twee hooguit 16 jaar waren, hadden wij het idee dat zij ook een dame van plezier kon zijn.
Niks mis mee hoor, maar al die desperate men!!!!!!!!!!
Maar goed, de nacht hebben we in ieder geval goed geslapen.

Om 8.30 uur worden we opgehaald en gaan we naar het plaatsje Selepin naar 1 van de langste longhouses van Sarawak waar nog de oorspronkelijke Iban bewoners wonen.
Het is ongeveer 45 minuten rijden en er rijden ook nog twee jonge vrouwen mee uit Groningen.
We komen langs palm olie plantages. De omgeving blijft mooi.
Onderweg stoppen we bij een paar winkeltjes en markt kraampjes en kopen daar een groot blik met koekjes.
De koekjes zijn voor de Iban kinderen als dank dat wij komen.
Je kunt niet zomaar onaangekondigd naar de Iban toe, omdat ze het dorp het dorp willen laten. En terecht natuurlijk. Vandaar dat altijd eerst toestemming wordt gevraagd of er mensen kunnen en mogen komen.
In Selepin is het even aanpoten op de weg.
Het is een weg vol hobbels, bobbels, plassen, stenen enz. Helaas is er door de overheid nog niets aangedaan.
Werkelijk een ramp en je hebt het gevoel dat alles wat links zit in je lichaam en alles wat rechts zit, nu andersom zit. Gekheid natuurlijk en lol hebben we wel met die twee vrouwen.
Dan naderen we het dorpje, komen eerst langs de scholen en dan bij de longhouses.
Geweldig om te zien hoe die mensen wonen hier.

Het longhouse waar wij een aantal uurtjes verblijven is 300 meter lang, heeft 75 huizen van 4 meter breed.
Dan denk je, wat is dat alles!! Nou nee hoor, als een deur opengaat van een huis dan weet je niet wat je ziet.
Helemaal in de lengte bestaat zo’n huis uit 3, 4 of zelfs wel 5 kamers.
Hangt af van de grote van een gezin.
Een gezin kan bestaan uit overgrootouders, grootouders, ouders, kinderen.
In de slaapkamers ligt een matras op de grond, meeste liggen op een mat. Dat ademt ook lekker door als het heel warm is.
Verbazende eigenlijk is dat het helemaal niet warm is in de huizen en de galerij.
Dat komt omdat er altijd onder de longhouses een soort van bries gaat die alles koel houdt.
Als je als gast daar zou verblijven dan kun je ook op de galerij op een mat slapen en dan nog is het koel.

Het huis waar wij binnen gaan is van Kennedy. Je kijkt je ogen uit, wat een lang huis zeg.
Kennedy is getrouwd en heeft twee zoontjes, Adam van 4 en Abraham van 10 maanden oud.
Onze gids is getrouwd met de zus van Kennedy en woont niet in Selepin, maar ergens anders en heeft een huur villa. Hij betaald 800 ringmit per maand. Dat is € 160,= per maand.
In het huis mogen we even gaan zitten en de opa van Kennedy verteld over zijn leven als strijder.
Hij laat vol trots zijn grote mes zien, een soort van zwaard.
Aan zijn tatoes kun je zien dat hij een baasje is geweest.

Kennedy is ook diegene die ons alle verhalen verteld.

De longhouses zijn gemaakt op houten palen en het is 1 lange galerij. De huizen zelf bestaan uit twee etages. Wonen en slapen doen ze op de 1ste etage.
De 2de mag niet gebruikt worden om te wonen en te slapen en wordt meer gebruikt als zoldering om wat spulletjes op te slaan.
De etens voorraad, zoals rijst en meel, wordt ook niet in de huizen bewaard, maar in opslag loodjes tegenover de longhouse.
Onvoorstelbaar hoe de mensen zo rustig leven en genieten.

Waarom staat een longhouse op houten palen!!!!!!!
Vroeger als er vijanden waren werd op de randen van de plateau’s grote palm bladeren gelegd.
Als de vijand dan binnen wilde komen ’s nachts werden de bewoners gewekt door het gekraak van de bladeren.
Aangezien het aardedonker was ’s nachts kon de vijand niet zien waar ze hun voeten konden zetten.
Tegenwoordig is dat niet meer en leven de mensen in vrede.

Hoe toonden de mannen vroeger hun mannelijkheid??????!!!!!!!
Gewoon iemand uitkiezen, maakt niet uit wie, in 1 keer het hoofd eraf hakken met een groot mes (de naam is ons even ontschoten), het hoofd uitkoken en hopla aan de muur hangen en je hebt weer een prachtige muurdecoratie en je mannelijkheid veilig gesteld.
Dit gebeurde tot eind 1800.

Waar leven de Iban mensen van!!!
Van de palm olie en de rubber plantages.

Wat is een AMA!!
Dat is een huismeid, een dienstmeisje dus.

Hoe zijn de Iban mensen gekleed!!
Gewoon net als ons. Sommige mannen, vooral de oudere, lopen nog heerlijk in een heel kort shortje en bloot bovenlijf rond.
De oudere mannen hebben echt prachtige lijven, mager maar gespierd. Echte strijders.

Iban mensen hebben ook prachtige tatoeages, maar niet zomaar.
Zoals wij dingen opschrijven is dit voor hen op het lichaam gezet.
Deze tatoeages hebben grote betekenis, zij vertellen nl. hun hele levensverhaal.
Ook sommige vrouwen hebben ze.

Gezellig zitten we met een aantal bewoners op de matten in de galerij met een soort van eigen gemaakte rijstwijn met 10 % alcohol en zwarte koffie (slappe). En dat om even 11.15 uur in de ochtend.
De koekjes waar we het in het begin over hadden, worden open gemaakt en i.p.v. de kinderen eten de volwassenen ervan.
Natuurlijk zijn er een aantal kinderen die van ons een koekje krijgen.
De andere kinderen zitten nog op school.
Het is leuk om mee te maken en we kletsen met elkaar, ondertussen drankjes te drinken en koffie.
Jemig het lijkt erop dat ze hier elke dag teut zijn. De vrouwen drinken als kerels. Vooral de moeder van Kennedy. Een oude man mag de drank niet meer hebben, want als hij dat doet dan zet zijn gezicht op.
Kennedy en een andere zus van hem laten ook en traditionele dans zien in eigen gemaakte, geweven kleding.
Het is prachtige kleding. Kennedy danst een krijgers dans en zijn zus een soort van welkomst of liefdes dans.
De moeder van Kennedy bespeelt de potten. Ik noem het maar even potten, omdat ik de naam even niet meer weet. Ze lijken een beetje op de gamelan, maar nu zitten de potten in het rek.
Een van de Groningse vrouwen danst ook met de Iban vrouw mee. Iedereen moet lachen en dan mogen we nog even op de potten slaan. Grappig.
De moeder van Kennedy wil maar steeds met Martin dansen, maar het lukt haar niet.
Ondertussen komen de schoolkinderen thuis en rennen ze over de galerij heen. Heerlijk die kinder geluiden.

Dan wordt het tijd om te gaan en we zeggen iedereen gedag. Handen worden geschut en we mogen zelfs terug komen en daar blijven slapen.
Wie weet doen we dat nog eens.
Als we terug gaan via de hobbelbobbelkuilenwaterweg krijgt onze gids een telefoontje van zijn vrouw dat zijn jonge zoontje is gevallen.
Achteraf valt het wel mee, er zit een klein sneetje boven het ooglid. Zijn oudere zoontje doet een beetje popiejopie, eigenlijk best grappig.

Als we weer terug zijn in het hotel kunnen we weer terug kijken op een fijne dag.
En genieten we van de zon buiten en de vruchtenpunch en fruitstokjes die we aangereikt krijgen.